Agrammatisme bij spreken en begrijpen: drie benaderingen

Abstract

Van recente opvattingen over agrammatisme wordt een overzicht gepresenteerd. Er wordt een indeling gemaakt in drie benaderingen. In de linguïstische benadering domineert de taalkundige visie. Doel is evidentie te vinden voor de plaats van bepaalde door linguïsten gepostuleerde eenheden in een linguïstische theorie. Besproken worden voorstellen die betrekking hebben op de fonologische component, de syntactische component, het proces van synto-semantische “mapping” en verplaatsingstransformaties. In de dissociatiebenadering staat de gevalsstudie centraal. Het streven is het normale taalproces te ontleden in functionele componenten door het bestuderen van verschillen tussen patiënten. Volgens een derde benadering is een beperking in de capaciteit om grammaticale bewerkingen uit te voeren de kern van de agrammatische stoornis. Eén voorstel is dat er een vertraging zou kunnen zijn in het representatieproces en dat de symptomen zouden ontstaan door aanpassing aan deze vertraging.