Stotteren en zelfcorrectie

Samenvatting

In de recent ontwikkelde coverte correctie hypothese worden niet-vloeiendheden bij zowel normale sprekers als stotteraars gekenschetst als neveneffecten van interne correcties van fouten in de spraakprogrammering. Zelfcorrectie is een functie van de spraakmonitor die naast een auditief kanaal ook verondersteld wordt een intern kanaal te bezitten waarmee fouten opgespoord en hersteld kunnen worden reeds voor de daadwerkelijke articulatie ervan. Dit artikel omvat een bespreking van heersende opvattingen over deze spraakmonitor, en geeft een gedetailleerd beeld van hoe coverte' (= interne) correcties tot de diverse vormen van niet-vloeiendheid kunnen leiden. Verder wordt ingegaan op de vraag waarom stotteraars bijzonder veel niet-vloeiendheden produceren. Onder de coverte correctie hypothese zou dit samenhangen met een defect in de spraakprogrammering, in het bijzonder de fonologische encodering, welke tot veel interne fouten aanleiding geeft, en aldus frequente coverte reparatie nodig maakt. Het artikel sluit af met een overzicht van een aantal binnen dit theoretische kader uitgevoerde experimentele studies.