Multimodaliteit en compatibiliteit

Abstract

In dit artikel wordt een mogelijk theoretisch kader geschetst betreffende de processen en structuren die zorgen voor parallelle verwerking van taalrepresentaties. In de klinische en pedagogische praktijk wordt dit fenomeen vaak multimodaliteit genoemd. De onderliggende visie op wat multimodaliteit is en hoe multimodaliteit functioneert, motiveert vaak de manier waarop met taalrepresentaties wordt omgegaan. In het verleden werd vaak een incompatibiliteit tussen representatievormen verondersteld, wat onder meer geleid heeft tot het onderdrukken van het gebruik van gebaren in de opvoeding van dove of andere communicatief atypisch functionerende personen. In toenemende mate wordt er thans van uitgegaan dat verschillende taalvormen intern in geïntegreerde netwerken opgeslagen zijn, minstens op lexicaal niveau. Een operationalisering van dit model kan een basis zijn voor de ontwikkeling van behandelplannen en – breder - voor taalgerichte curricula voor kinderen met atypische taalverwerving.