De spraakperceptie van kinderen met een genetisch risico voor dyslexie

Samenvatting

In recent onderzoek wordt steeds meer evidentie gevonden voor een relatie tussen dyslexie en taalstoornissen. De symptomen in gesproken en geschreven taal overlappen elkaar en er worden dezelfde onderliggende oorzaken verondersteld. Eén van de hypothesen is dat dyslexie en taalontwikkelingsstoornissen verschillende verschijningsvormen zijn van dezelfde onderliggende stoornis in de spraakperceptie. Deze hypothese werd getoetst middels een onderzoek naar de klankwaarneming van jonge kinderen met een genetisch risico voor dyslexie en jonge kinderen met een specifieke taalontwikkelingsstoornis. De resultaten bevestigen de hypothese: beide groepen kinderen zijn minder consistent in het classificeren van spraakklanken dan de controlegroep. Het effect is foneemspecifiek en geldt alleen voor klanken die perceptueel moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn, zoals plofklanken. Er wordt beargumenteerd dat een spraakperceptiestoornis één van de componenten is van een Multiple-Risk Model dat ten grondslag ligt aan dyslexie en specifieke taalontwikkelingsstoornissen.